متاسفانه رقابت سخت و تلخی بین خانواده ها به وجود آمده است. به اشتباه گمان می کنند تضمین خوشبختی و موفقیت فرزندشان و همچنین کسب شآن و آبرو و اعتبار خودشان، در افزایش معلومات ریاضی و ادبیات و حفظ شعر و قرآن و اسامی پایتخت و واحد پول کشورها و… است. در مهمانی ها به این توانایی های فرزندان خود افتخار کرده و تصورشان این است که اکنون شایسته مدال بهترین والدین شده اند! سیستم آموزشی مملکت هم دچار همین خطاست! به افزایش تعداد عناوین دکترا و لیسانس و…. می نازد!
در حالی که این آیتم ها هیچ ارتباطی با خوشبختی انسان ندارند. برعکس نسلی با استرس منفی و کمال‌پرستی خلق کرده‌اند.
والدین گرانقدر، خانه ی شما از همه لحاظ ، نسبت به فضای بیرون و خانه ی دوستان، امن تر و سالم تر است. “والد منتقد”تان را کنترل کرده و جوان و فرزندان مجرد و متاهل خود را فراری ندهید! با گفتن “به من ربطی ندارد” به خودتان که باور کنید در بسیاری موارد کاربرد داشته و بجاست، آن ها را از بودنِ در کنارتان پشیمان نکنید.
پدر و مادر بی‌نهایت ارزشمند! باور کنید قرار نیست شما آموزگار، پلیس، وکیل و پزشک و مشاور اجباری تحمیلی ایشان باشید. فقط و فقط مهربانی و حمایت بی قید و شرط بدهید. اگر خودشان خواستند، نظری مشورتی نه دستوری، بدهید. تنهایی شما و ایشان، به‌واسطه‌ی این اشتباهات عجیب، بسیار تلخ و غم‌انگیز است.
به فرزندان خود بیاموزید که زندگی در یک ارزیابی واقع بینانه، شباهت زیادی با بازی فوتبال دارد. گاهی علی رغم تمام تلاشی که داریم و یک بازی عالی ارایه می کنیم، برنده نشده و حتی می بازیم. اما آیا چاره‌ای جز تمرین کردن شدید و علمی داریم؟ ما بدون تمرین کردن، شانس باختمان افزایش یافته و با تمرین های مستمر تحت نظر مربی، احتمال برنده شدنمان افزایش می یابد و تمام زندگی هم به همین صورت است. باید با توجه به علم و عقلانیت و امکانات موجود، بهترین کاری که می توانیم انجام دهیم. بهترین روش زندگی را انتخاب کرده و اقدام کنیم. اما هیچ تضمینی برای نوع نتایج نیست.
ای کاش نگاه خانواده ها و نظام آموزشی رسمی به سمت ترمیم و افزایش عزت نفس، رشد “بالغ” و “والد حمایتگر”، مهار “والد منتقد” و آزادسازی و شفای “کودک درون” فرزندان برود.
به ایشان عقلانیت و واقع بینی بیاموزیم. خلاقیت و توانایی شاد بودن و لذت بردنشان را سرکوب نکنیم.
احسان رضاپور لرکی
- Tags: فرزندپروری
