در موارد بسیاری دیده شده که والدین برای سرگرم کردن و به اصطلاح ساکت کردن بچه ها، موبایل خود را در اختیار آن ها می گذارند. در این راستا باید توجه داشت که تعامل کودکان با گوشی موبایل و سایر ابزارهای سرگرمی الکترونیک، بسیار به زندگی و رفتار والدین وابسته است.
اگر خود والدین زندگی متعادلی پر از انواع کارهای مفید خوب و درست مانند مطالعه، ورزش، گفتگو، مهمانی دارند، معمولاً کودک هم به آن ها نگاه کرده و مانند ایشان می شود! نمی شود توقع داشت پدر و مادری که به طور مداوم در گوشی و فضاهای مجازی و بازی ها هستند، فرزندشان به چیز متفاوتی گرایش داشته باشد.
نکته‌ی بعدی درباره‌ی نوع بازی ها است که لازم است کنترل شده و مناسب سن وی باشند. ترجیحاً بازی های خشن و خیلی سرعتی و رقابتی نباشند. درمجموع از آنجایی که قسمت عمده‌ی آموزش و تربیت کودک در خلال بازی ها است و انواع مهارت های فکری و دستی را در بازی ها می آموزد، بازی های موبایلی هم چندان مفید نیستند و هم عوارض روانی و شناختی دارند.
و نهایتاً اینکه بهتر است کودک با موبایل متصل به اینترنت که امکان ورود به فضاهای دیگر را دارد، کار نکند. چون هنوز برای مواجهه با خیل عظیم مسائل نامتناسب، آماده نشده است.
در ارتباط با سن مناسب برای صدور مجوز کارکرد با موبایل،باید گفت از چه سنی اجازه می دهیم پسر یا دخترمان با آدم های غریبه، در فضاهای غریبه و با موضوعات جدید و احتمالاً آسیب زا مواجه شود؟
فکر می کنم عدد خاصی ندارد، یا اگر دارد، من نمی دانم.
احتمالاً کودکی را که با موضوعات مفید و سالم و همچنین خطرناک و نامناسب آشنا کرده ایم و به او آموخته ایم چنین مسائلی را چگونه مدیریت کند، می تواند گوشی موبایل هوشمند داشته باشد.
همچنین میزان استفاده از موبایل را اصل برقراری تعادل و اولویت ها تعیین می کند. تکالیف درسی، بازی های گروهی با دوستان، فیلم و… همچنین گوشی موبایل، جز برنامه های روزانه‌ی کودک است. البته مجدد مسئله‌ی نوع رفتار والدین مطرح است. نمی شود مادر کودک مرتب گوشی دستش باشد و بعد به کودک بگوید زمان استفاده‌ات از گوشی تمام شده‌است و حالا برو کتاب قصه ات را مطالعه کن!
دکتر احسان رضاپور لرکی
- Tags: فرزند پروری
