حال ما بد است…
چون به چیزهایی که موجب ناراحتی مان می شوند، چسبیده ایم.
چون در زمان مناسب نمی توانیم نه بگوییم.
چون در مسائلی از زندگی دیگران نظر داده و وارد می شویم که ربطی به ما ندارند. قانون طلایی ” به من ربطی نداره” ملکه ذهن ما نشده است.
چون لحظات روزمان را با کارهای خوب، درست، مفید و شاد پر نکرده ایم و به همین دلیل افکار و احساس منفی باز تولید شده اند.
چون ورزش نمی کنیم، موسیقی خوب گوش نمی دهیم. فیلم خوب نمی بینیم. ساعت خواب و بیداری و تغذیه ما علمی و درست نیست.
چون مکث سه ثانیه و مدریت خشم و مدیریت زمان نداریم.
جون عزت نفسمان را ترمیم نکرده و افزایش نداده ایم.
چون مدام انتقاد کرده و می خواهیم دیگران را درست کرده و آموزش دهیم.
چون باورهای متعصبانه راستی آزمایی نشده داریم.
چون گمان می کنیم توانایی ذهن خوانی داریم.
چون به واسطه تفاوت زیاد زندگی شخصی با زندگی اجتماعی، باورهای فردی و جمعی، ظاهرسازی و دروغ زیاد داریم و این دروغ موجب می شود که خشونت، بی مسئولیتی، تنبلی، چاپلوسی، غر زدن و … افزایش یابد.
چون زندگی درون خانه و اجتماع ما به هم نزدیک نیست.
چه کنیم حال روانی مان بد نشود؟
تقریباً غیر ممکن است که حال روانی ما به واسطه نشدن ها، نرسیدن ها، از دست دادن ها و … بد نشود. مهم اینست در حال بدمان، رفتارهای خودویرانگر و آسیب زای به دیگران و محیط زیست نداشته باشیم و همچنین در این حالت باقی نمانده و برای رسیدن به حالِ خوب، در صورت لزوم، از کمک حرفه ای و تخصصی استفاده کنیم.
اگر برای ترمیم و بهبود حال خود دنبال موردی در بیرون از خود (مثل دوست، خانواده، فیلم، کتاب و …) می گردیم، حال روانی مان خوب نیست و نیاز داریم تا جهت افزایش عزت نفس و بازبینی عقلانیت، واقع بینی و مسئولیت پذیری بکوشیم.
ضمن اینکه باید دریافت نوازش که یکی از مهمترین نیازهای ما است، درونی و غیر مشروط شود تا جهت دریافت آن مجبور به راضی کردن همگان نباشیم. و دیگر رفتارهای ما تا جایی که آسیب به کسی نمی زند، اگر متفاوت است، مشمول هزینه های سنگین نشود. یکی از علل فاجعه در مملکت ما این است که افراد متفاوت از خودمان را تاب نمی آوریم.
در همین راستا:
از حال بد به حال خوب
دکتر احسان رضاپور لرکی
