دعوا، نمک زندگی مشترک؟

بارها شنیده شده که می گویند بروز دعوا در زندگی زناشویی اجتناب ناپذیر است و اصطلاحاً نمک زندگی است. با این گزاره موافقید؟

از آنجایی که انسان دارای دانایی و توانایی متغیر است و در لحظات مختلف، نظرات متفاوتی دارد، گاهی تحت تاثیر والد یا کودک یا بالغ عمل می کند و خود با خود، در تعارض است! به همین سبب هم پیش می آید از گفته ها، نگفته ها و اعمال خود، متعجب یا پشیمان شویم و گاه منتقد خود هستیم. پس رخ دادن تعارض با فردی دیگر، که بخصوص در تماس نزدیک و مداوم با ما هست و معمولاً کلام، رفتار و تصمیمات هر دو هم، بر یکدیگر موثر است، از نظر من ناگزیر است.

اما نکته اینجاست که نباید هرگز به دعوا یا عصبانیت منجر شود.این است که دو انسانی معمولاً با هم بودنِ زیبا و باشکوه و روبه رشد و در سایه‌ی آرامشی دارند که مهارت حل مساله، مهارت ابراز وجود موثر و مدیریت خشم را آموخته باشند و هوش هیجانی بالایی داشته باشند.

اگر موضوعات مورد تعارض، به‌خوبی مطرح شده و به تبع آن در صدد کشف راه حل باشند و نه پیدا کردن مقصر، مسوولیت پذیر باشند و اگر اشتباهی کرده اند، پذیرفته، عذرخواهی نموده و در صدد جبران و همچنین رفع ایرادات خود باشند و متعصب نبوده و راه حل و نظر خود را بهترین و تنها راه حل خوب و مفید ندانند و همچنین قابلیت دریافت نظرات مفیدتر جدید و اصلاح باورهای قدیمی خود را هم داشته باشند و در نهایت دانایی و جنبه‌ی مراجعه به روانشناس و متخصص را داشته باشند.

در صورت ورود به فاز دعوا چه باید کرد؟

دعوا معمولاً مشارکت دو نفره می خواهد مگر اینکه با پارتنری مواجه باشیم که اختلالات شدید دارد و علامت سوال است که چرا این رابطه باقی مانده است. اما اگر به آن اندازه شدید نباشد، کافی است یک نفر “توجه آگاه” باشد و در همان لحظات طوفانی، از پارتنر عصبانی عذرخواهی کرده و تقاضا کند اجازه دهد در زمانی دیگر مسئله را بررسی کنند و فعلاً وقفه داده و محیط را ترک کند.

با وجود دیدگاه برنده برنده برنده آیا ممکن است کار به دعوا کشیده شود؟

مسلمّاً قرار است یکی از ارکان همیشگی در ازدواج که در هیچ زمان و مکانی و تحت هیچ شرایطی نقض نشود، نگاه برنده برنده برنده، بین زن و شوهر باشد که اگر آنرا فراموش نکنند،معمولاً کار به دعوا و عصبانیت نمی کشد.